Politiek is een wespennest. ‘Als je het spel niet wilt spelen, moet je niet aan politiek doen’, zegt burgemeester Liesbeth Spies. Gelijk heeft ze. Bij het politieke spel hoort kennelijk ook dat je soms uit je team stapt, zoals Peter Bontekoe vorige week deed.

Om je werk goed te doen heb je vaardigheden nodig die bij dat werk passen. Een timmerman heeft een timmermansoog en een journalist een scherpe pen. In de politiek heb je een goed onderbouwde mening. Met die meningen loopt het in de Alphense raad wel los, maar de onderbouwing rammelt nogal eens aan alle kanten. Zo zijn er raadsleden die hun stukken niet lezen en nul komma nul dossierkennis hebben. Meestal houden die raadsleden stijf hun lippen op elkaar in het openbaar. Maar sommigen is ook dat niet gegeven. Speciaal niet als ze in hun eentje in een fractie zitten. Dan wordt er soms flagrante onzin uitgeslagen.

Die eenmansfracties hebben nog meer nadelen. Je kunt bijvoorbeeld niet overal tegelijk zijn. Dus je mist regelmatig een bijeenkomst. De een gaat daar eleganter mee om dan de ander.
Ank de Groot van RGL heeft een team achter zich staan en is daarom goed geïnformeerd. Niet dat ik het altijd eens ben met haar standpunten, maar ze zijn in ieder geval met duidelijke argumenten onderbouwd.
Pauline Heijkoop van GHD heeft de handdoek al een tijdje geleden in de ring gegooid. Ze is er regelmatig niet en als ze er wel is, is het om 10.00 uur bedtijd. Net als het leuk begint te worden in zo’n raadsvergadering.
Wil Verschuur van Beter Alphen wordt niet gehinderd door enige gêne. Zij vindt wat ze vindt en ze vindt dat ze daar recht op heeft. Prima. Jammer dat de logica niet altijd even goed is te volgen.

En nu is daar Peter Bontekoe. Voormalig raadslid van het CDA. Na de zomervakantie gaat ie in z’n eentje verder. Bontekoe krijgt links en rechts de verwijten om zijn oren dat hij aan ‘zetelroof’ doet. Niet van het CDA trouwens. Wat de fractie hier intern ook van vindt, het officiële standpunt is ‘wij danken Bontekoe voor de inzet van de afgelopen jaren’.

Wettelijk gezien wordt een raadslid als persoon gekozen en beëdigd. Dus heeft Bontekoe, net als bijvoorbeeld Heijkoop en De Groot indertijd, het volste recht om zijn zetel te behouden. Wat mij betreft heeft hij het voordeel van de twijfel. Ik ben alleen reuze benieuwd of hij in z’n eentje de verkiezingen in gaat of dat hij zich toch aansluit bij een (lokale?) partij.

MINERVA Moederdag is ruk

Ik heb een hekel aan feestdagen. Dat is geen geheim. Zondag is het Moederdag en dat is na Valentijnsdag de ergste van allemaal. Pasen en Pinksteren zorgen bij mij steevast voor verbazing over de overvolle supermarkt. De Kerstdagen breng ik het liefst door met mijn hoofd onder een deken. Oud & Nieuw vier ik gepast met een fles bubbels voor mezelf en de tv op hard tijdens het vuurwerk.

Moederdag vieren houdt per definitie in dat er iets te vieren is. Dat is er in mijn leven dus niet. Althans niet op Moederdag. Ik kom al vele jaren niet meer bij mijn moeder en bovendien zit ze tegenwoordig op de gesloten geriatrische afdeling van Oudshoorn.
Ik heb geen kind meer. Dat heeft ie twintig jaar geleden zo besloten. Erfelijk belast of gewoon ook slachtoffer van een generatie ontheemde en onthechte oorlogsvluchtelingen met relatieproblemen. Kan ook zomaar iets te maken hebben met de manier waarop zijn vader en diens echtgenote, voormalig buurvrouw en vriendin, aan de voogdij zijn gekomen. Of met mijn vreselijke andere ex die losse handjes had.

Vroeger werd ik gek aangekeken als ik opmerkte dat ik een hekel heb aan Moederdag. Tegenwoordig bevind ik me volgens RTL in goed gezelschap. In een nieuwsbericht lees ik: “Er zijn kinderen van wie een ouder is overleden, kinderen met ouders van hetzelfde geslacht, kinderen met alleenstaande ouders, kinderen met gescheiden ouders. Door te stoppen met de schoolse activiteiten voor Moeder- en Vaderdag wil de school rekening houden met die verschillen.”

In het online tijdschrift Vrouw lees ik een blog van oud-collega Hester Zitvast. Zij ziet dat heel anders en zegt: “Dat uit een onderzoek blijkt dat wij dus geen bloemen, luchtjes of ontbijtjes op bed willen met Moederdag, maar vooral veel tijd voor onszelf, vind ik best een beetje schokkend. Moederdag draait in mijn ogen toch vooral om dat kunstwerk van je kind, die handafdruk in het gips of die ketting van beschilderde wc-rollen.”

Diep in mijn hart ben ik het met Hester eens. Ik herinner me ook slecht gebakken asbakken met wilde indianenkleuren in een ongekend creatieve vorm. Hoe afgrijselijk ze er ook uitzagen in de vensterbank, er zat wel een kind achter. Ik herinner me ook ontbijtjes op bed en die wilde ik bepaald wel hebben. Ook al werd ik weleens saggerijnig van de keiharde of juist snotterige eieren die ik verplicht moest nuttigen.

Ik begrijp de drang van scholen om Moederdag af te schaffen echter nog veel beter. Moederdag is ruk!

MINERVA Kut afvalpas

Je kunt mensen niet kwader krijgen dan door je hond op de stoep te laten schijten. Vuurwerk afsteken op andere tijdstippen dan rond middernacht tijdens de jaarwisseling, is een goede tweede. Sinds deze week staat bij mij op stip: dat kut afvalpassen systeem van de gemeente.

Eerst zie ik toevallig een weggefrommeld berichtje op de website van de gemeente dat in ‘Alphen noord’ de afvalpassen worden uitgedeeld. Er blijkt een brief te zijn van 26 april. Vervolgens vind ik zaterdag 29 april inderdaad een brief met pas in mijn brievenbus. En dan is tot mijn verrassing de ondergrondse container sinds maandag 1 mei afgesloten.

Ergens heeft de gemeente de afslag naar een goed communicatiesysteem, klantvriendelijkheid en service gemist. De gemeente is er voor ons. Niet andersom. Dat betekent dat de gemeente van mijn geld veel beter haar best moet doen om met mij te communiceren. Ik betaal er tenslotte voor.
Dus je stuurt een informatiebrief niet op het allerlaatste moment. Speciaal niet als er een feestdag en een weekeinde volgen. En je zorgt dat de informatie in zo’n brief ook klopt met de uitvoering op de werkvloer. Het is bij de konijnen af om dan achteraf te roepen dat ‘de afdeling zeer voortvarend te werk ging’. Het is gewoon een gevalletje van je werknemers net zo slecht informeren als de inwoners.

De pas zelf is ook al zo’n drama. Het ding heeft de maat van een creditcard en past keurig in je portemonnee. Maar je hebt er maar één, dus die pas past niet in de portemonnee van je partner of je zoon of een andere huisgenoot als jij ‘m bij je hebt.
Je mag er geen gaatje in slaan, want dan doet ie het niet meer. Dus een grote duidelijke sleutelhanger die je min-of-meer niet kunt missen aan die pas bevestigen, is geen optie. Je kunt ‘m dus ook niet netjes aan je sleutelrekje bij de voordeur hangen, waar iedereen ‘m ook kan vinden.
Je krijgt er maar één en hij is niet van jou, maar van je huis. Dus bij de sleuteloverdracht moet je ook je afvalpas inleveren, maar dus niet aan je sleutelbos.
En dan die brief die je goed moet bewaren met alle informatie. Bij mij thuis eindigt zo’n brief voor eeuwig onvindbaar tussen de rest van de stapels papieren.

Normale mensen zetten hun afvalzak naast de voordeur en nemen die zak mee als ze langs de ondergrondse container lopen. Als je naar je werk gaat, als je boodschappen gaat doen of als je de hond uitlaat.
Welke wereldvreemde ambtenaar heeft verzonnen dat normale mensen er een soort van ritueel van maken om hun afval weg te brengen? Dat je de vuilniszak uit je pedaalemmer haalt, die pas gaat zoeken, speciaal je jas aantrekt en dan jubelend naar de container huppelt met die zak en die pas in je hand?

Enfin, gisteren stonden de vuilniszakken gezellig in het zonnetje bij de ondergrondse container die op slot was. Niet alleen hier, maar in de hele wijk. Jammer. Kut afvalpas.

MINERVA Lalji is een lul

Lalji is een lul. Dat is mijn mening. Simpel. Advocaat Lalji slaat er een slaatje uit, maar er is natuurlijk heel wat meer over de belachelijke rechtszaak tegen de ouders van Tristan te zeggen dan dit.

Een aantal slachtoffers heeft besloten om de rest van hun leven slachtoffer te blijven.
Dat gebeurt niet alleen na de schietpartij in de Ridderhof. Dat gebeurt ook na een verkeersongeval of als je huis af is gebrand. Het gebeurt als je in een beroerd huwelijk zit of juist als je eruit stapt en in de bijstand terechtkomt. Of als je gehandicapt bent. Of gewoon als je pech hebt in het leven.

Ergens heeft de illusie postgevat dat het leven maakbaar is en dat je altijd invloed hebt op wat er met en rondom jou gebeurt. Kletskoek.
Als je met een psychopaat getrouwd bent die per se ruzie met je wil om je daarna een schuldgevoel aan te praten en alle hoeken van de kamer te laten zien, dan gebeurt dat gewoon. Maakt niet uit wat jij doet of wat jij zegt.
Als je keurig op je eigen weghelft rijdt en aan de overkant rijdt er ineens een op de verkeerde weghelft, kun je doen wat je wilt. Je eindigt onherroepelijk tegen de vangrail, tegen een boom, in de sloot of gewoon in de kreukels tegen die andere auto.

Als je dus de pech had om op die zonnige zaterdag in winkelcentrum Ridderhof rond te lopen, dan had je een hele nare ervaring. Want natuurlijk is terechtkomen in een schietpartij heel erg. Het is vreselijk en het tekent je voor je leven. Als je daadwerkelijk gewond raakte. Als je het hebt gezien. Als je nabestaande bent.
En je moet wel verder met je leven. Anders verklaar je jezelf voor de rest van je leven tot slachtoffer. Een schadevergoeding in geld is voor kosten die jij moest maken. De rest wordt betaald door je eigen verzekering. Niks meer en niks minder.
Het verpesten van de rest van je leven wordt niet goedgemaakt met geld. Nu niet, nooit niet. Je moet gewoon verder en dat moet je zelf doen.

De rechtszaken van advocaat Lalji maken ‘verder gaan’ moeilijk voor de tientallen mensen die de schietpartij achter zich hebben gelaten en hun leven weer hebben opgepakt. Ook als dat leven er anders uitziet dan voorheen.
Het gewroet in de wonden door advocaat Lalji maakt dat er meer slachtoffers zijn en blijven dan nodig is. Voor sommigen betekent dit dat de balans net de verkeerde kant uitslaat. In plaats van met moeite verder is het met moeite stilstaan geworden.
Bij zo’n ingrijpende gebeurtenis blijven er altijd vragen. Echte vragen. Verzonnen vragen. Domme vragen. Maar vooral onbeantwoorde vragen. Gewoon omdat er geen antwoord is, want elk antwoord roept nieuwe vragen op.
Als Lalji ze stelt, heet dat retoriek en er hangt per vraag een prijskaartje aan. Als hij de rechtszaak tegen de ouders van Tristan wint, moet er namelijk fors in de beurs worden getast en anders niet.
Lalji is een lul. Dat vind ik echt.

MINERVA Social media als afvalputje

Soms lees ik iets en dan denk ik: ja. Zo las ik vorige week het Columbia-rapport over de rol van social media. Ik vind zelf aan de ene kant dat de social media erg lijken op een roddelcircuit in combinatie met het afvalputje van de maatschappij. Voorbeeld: de groep ‘Je bent pas een Alphenaar als…’, waar de mening koning is. Aan de andere kant maken social media ook heel veel kwalitatief goede informatie toegankelijk en is de verspreiding ook veel sneller. Voorbeeld: online community Alphens.nl, waar meer naar feiten wordt gekeken. Dat is niet alleen in het Alphense zo, maar in heel Nederland en in de hele wereld.

En ja, ik maak ook graag gebruik van de mogelijkheden van social media. Zo beheer ik de facebookaccounts van een aantal Alphense opdrachtgevers. Daar staan vooral leuke dingen voor de doelgroep op en er wordt informatie gegeven. Gewoon simpele informatie waar je amper een mening over kunt hebben. Openingstijden, evenementjes, inschrijven ergens voor en natuurlijk hoe leuk ‘we’ zijn.
Een minpunt van facebook is dat facebook zelf controleert wie jouw foto’s, filmpjes en teksten ziet. Als ik Zwembaden Alphen aan den Rijn leuk vind, betekent dat nog niet dat ik ook zie wat er op die facebookpagina staat. Dan moet ik wel zo af en toe een foto liken en een tekst openen. Anders ‘denkt’ facebook dat ik die zwembaden helemaal niet zo leuk vind en krijg ik amper berichten te zien.

In het Columbia-rapport wordt uitgelegd hoe social media, met facebook voorop, de rol van de traditionele journalistiek in print en online hebben overgenomen. Op zichzelf is dat niet erg. Je moet gewoon heel kritisch zijn met wat je leest.
Het lastige is dat social media totaal niet doen aan neutrale verslaggeving en waarheidsvinding. Neutrale verslaggeving en waarheidsvinding is iets waar de traditionele journalistiek al moeite mee heeft. Laat staan de gemiddelde leek met nul komma nul verstand van het omgaan met feiten. Er zijn sowieso al vaak meer kanten aan een zaak die belicht kunnen worden.

Zo heb ik zelf vanuit de Alphense politiek een aantal artikelen geschreven over de Alphense coffeeshops in de Hooftstraat. Om precies te zijn: over de behandeling in de gemeenteraadsvergadering van eind maart. Allemaal vanuit een andere invalshoek. Wat ik van zo’n oefening leer, is hoe verschillend je naar hetzelfde onderwerp kunt kijken.
De neutrale invalshoek over de coffeeshops is een verslag met de kern van wat de raad vindt. In de neutrale tekst staat dat 29 van de 155 klachten over de coffeeshops gaan en de rest te maken heeft met de horeca en het verkeer in de Hooftstraat (feit). Er staat ook dat de politieke partijen verschillend denken over de wenselijkheid van coffeeshops in de Hooftstraat (feit). Er staat tenslotte dat het onderzoek akkoord is én dat een verzoek om een onderzoek naar uitplaatsing nipt is afgewezen (feit).
De invalshoek ‘geen coffeeshops in de Hooftstraat’ levert op dat het beter is om de coffeeshops te verplaatsen (mening), want de omwonenden ervaren wel overlast (feit). Reden is onwenselijkheid van drugsgebruik (mening) en onwenselijkheid van gedoogbeleid (mening) plus onwenselijkheid van vestiging in woongebieden (mening).
Bij de invalshoek ‘lekker laten zitten die coffeeshops’ wordt gewezen op ‘we zijn een stad’ (feit) en daarom is een coffeeshop in het centrum normaal (mening). Plus: als je in het centrum van een stad woont, heb je altijd last van meer verkeer en horecabezoekers (feit) en dat hoort er gewoon bij (mening).

Er bestaat dus ook zoiets als een feit en een mening. Een feit is iets wat vaststaat, zoals de gordijnen zijn rood. Het is iets heel anders dan een mening. Je hebt een mening over een feit, bijvoorbeeld rode gordijnen zijn lelijk.
Het onderscheid tussen mening en feit is soms moeilijk te maken. En, iedereen kan zich een keer vergissen. Daarom bestaat er zoiets als fact checken. Doe je dat niet, dan verkoop je onzin. Journalisten zijn getraind in het vinden van de feiten, of dat zouden ze moeten zijn.
De gemiddelde leek, inclusief overheden en politici, is dat niet en dat blijkt telkens weer vooral op social media.

De ontwikkeling van nieuwsvoorziening op social media is er een die niet tegen te houden is. Tegelijkertijd staat de traditionele journalistiek zo onder druk, dat ook daar steeds vaker de meningen het van de feiten winnen. Niet alleen de lokale kranten krijgen als opdracht vanuit de uitgeverijen mee om vooral aan te sluiten bij ‘de man op de straat’. Ook landelijke van oudsher kwaliteitskranten hebben er mee te maken. Daarmee dreigen de meningen het van de feiten te winnen. En dat is een zeer ongewenste en gevaarlijke ontwikkeling.

MINERVA Coffeeshops

Het spande erom in de Alphense gemeenteraad, maar alles blijft gewoon zoals het is. De coffeeshops mogen in de Hooftstraat blijven en ‘we’ gaan geen onderzoek doen naar een eventuele betere locatie. Het werd 18-19 in de stemming.
Onder aanvoering van CDA en Nieuw Elan was de helft van de raad bereid om te onderzoeken of de coffeeshops niet toch weg moeten uit ons onvolprezen Stadshart. Onder aanvoering van D66, VVD en ChristenUnie was de andere helft van de raad tegen dat onderzoek. Het ontlokte de SP een snedige opmerking: “Opmerkelijk dat de coalitiepartijen ineens zelf gaan denken.”

De argumenten leken op papier wel redelijk.
‘De omwonenden hebben wel overlast van de coffeeshops.’ Toch bewijst een onderzoek naar klachten uit de straat dat dat niet het geval is. Van de 155 klachten gaan er 29 over de coffeeshops. De rest heeft te maken met alle horeca in de aanloopstraat en de auto’s die te hard rijden of fout parkeren.
‘Ja, de uitgevoerde maatregelen hebben effect, maar extra toezicht blijft nodig.’ Alsof dat in de andere horecastraat, de Julianastraat, anders is. Fijn toch dat er ook camera’s komen, net als in de Julianastraat. Daar werkt het prima tegen de overlast van de cafébezoekers.
‘Op een industrieterrein is een beter idee, want daar zijn meer camera’s.’ Volgens mij mag een coffeeshop niet op een industrieterrein, detailhandel is daar verboden, en er zijn echt niet heel veel camera’s.

Uiteindelijk kwam tijdens de discussie naar voren waar het nu in werkelijkheid om gaat: ‘we willen geen coffeeshops’ en ‘het gaat om het gevoel’. Onderbuikgevoel dus. Coffeeshops zijn eng en er lopen rare mensen. Sterker nog: het wemelt er van de drugsgebruikers. Met in de ondertoon de suggestie dat dat het uitschot van de maatschappij is.

Nou nou mensen.
Het is net als met sigaretten en drank. Als je af een toe een peuk opsteekt, ben je echt geen kettingroker. En als je met een vriendin – na ieder een fles wijn in een uurtje – heel puberaal in de bar zit te giechelen, ben je nog geen alcoholist.
Dus ook even normaal doen over het roken van een jointje. Veel van de fijnste mensen die ik ken, vroeger en nu, hebben ooit een joint opgestoken. De een wat meer, de ander wat minder. Het zijn nu keurige burgers met een keurige baan en een keurige familie.

En nog iets.
De coffeeshops in de Hooftstraat zitten er al minstens twintig jaar. Langer dan de meeste omwonenden en langer dan de meeste winkels die ook in de straat zitten. De overlast is in die tijd, onder meer door de maatregelen, afgenomen. Overlast in de zin van ‘pratende mensen’, ‘ronkende motoren’ en ‘hangjongeren’ is echt normaal in het centrum van de stad. Speciaal in een straat met restaurants, cafés en bars.

Natuurlijk probeer je dat als gemeente een beetje redelijk te houden. Daarom zijn er maatregelen getroffen. Dus het voorstel van burgemeester Spies om dat nu zo te houden, inclusief camerabewaking in de straat, ziet er prima uit. Dat is dan ook netjes aangenomen.
Het verzoek om een onderzoek heeft het met 19 om 18 stemmen niet gehaald.

MINERVA Stemadvies

Natuurlijk weet ik wel dat je geen stemadvies van mij wilt hebben. Dat ga ik dan ook niet geven. Wel deel ik mijn gedachten en overwegingen. Gewoon omdat ik het de vorige ronde voor de Tweede Kamer af heb laten weten. Tegen mijn eigen adviezen in, heb ik niet gestemd. Dat is verkeerd, hoort niet en het is een schande.

Meent ze dat nou? Ja, dat meent ze!
Al bijna 25 jaar verzorg ik voor verschillende lokale kranten en andere media meer of minder politieke verslaggeving. Eerst in Alphen aan den Rijn, toen in Haarlemmermeer en daarna weer in Alphen aan den Rijn. Daar tussendoor stuurde ik de politieke verslaggevers van verschillende lokale kranten aan, onder meer in Haarlemmermeer en Kaag & Braassem.

Waarom?
Omdat ik het mijn plicht vond als eindredacteur om de politiek dichter bij de inwoners te brengen. Omdat ik – nog steeds – vind dat iedereen moet begrijpen wat er in een gemeentehuis gebeurt. Omdat ik wil dat mensen in een vroeg stadium beseffen wat de gevolgen van politieke beslissingen zijn voor henzelf. Thuis, in de straat en op het werk. Daarom is het zo belangrijk dat lokale kranten op een laagdrempelige manier vertellen wat er wordt besloten en door wie.

En dan zelf niet stemmen?
Nee. Want ik was de weg kwijt in het landelijk beleid. Vroegâh was het leven simpel en stemmen ook. Eerst stemde ik op de PSP, want ik ben tegen oorlog. Dat was wel tegen het zere been van mijn vader want die bekleedde een redelijk hoge functie op de defensiestaf in Den Haag. Daarna stemde ik op de PPR, want ik was een fan van Ria Beckers. Later was ik fan van Hans van Mierlo, Jan Terlouw, Wouter Bos en nog een aantal andere al lang verdwenen coryfeeën.

Wat ik heb geleerd?
Heel veel. Ik heb geleerd dat stemmen op een persoon alleen maar belangrijk is op lokaal niveau. Daar maakt de lijsttrekker als fractievoorzitter of als wethouder de dienst uit. Daar is de invloed van een persoonlijkheid heel erg groot. Je kunt je niet verschuilen tussen 38 andere raadsleden. Dus het is belangrijk wie deze persoon is en hoe deze in het leven staat.

Ik heb ook geleerd dat het landelijk helemaal niets uitmaakt wie de leider of meest significante figuur in een partij is. Landelijk gaat het om de grote lijnen en om het beleid. Hoe groot is de kans dat een partij gaat regeren? Of, hoe groot is de kans dat een partij oppositieleider wordt? Vooral echter: hoe groot is de kans dat de voor jou belangrijke punten ook in een regeerakkoord terechtkomen?

Welke top 3 heb jij op je lijst staan?
Voor mij tellen een duurzame toekomst, een piepkleine overheid en een fatsoenlijk sociaal beleid het zwaarst. Vandaar dus dat mijn ingevulde stemwijzer een resultaat laat zien met drie partijen op 1 met elk 59 procent overeenkomst. Met godzijdank de PVV onderaan op 22 procent. Vanavond denk ik er nog een keertje over na en dan slaap ik er nog één nachtje over.

Mijn stemadvies aan jou? Ga morgen ook naar de stembus en maak het hokje van jouw voorkeur mooi rood!

 

MINERVA Vrouwendag

Alphen aan den Rijn doet niet aan Internationale Vrouwendag. Kennelijk vinden de ‘witte mannen met veel privileges’ in het Alphense gemeentehuis dat niet nodig. De ambtenaren ook niet, maar die vinden nooit iets nodig als het geld kost. Ergens is het belang van deze dag, die elk jaar valt op 8 maart, tussen wal en schip geraakt.

Vroegâh deden we hier wel aan Vrouwendag. Ik herinner me nog de multiculti feesten in het vrouwenhuis in een oude school in het dorp. Ik herinner me ook dat later in wijkcentra en in de bibliotheek iets aan Vrouwendag werd gedaan. Drie jaar geleden (in 2014) werd zelfs een serieus debat gehouden over vrouwen en armoede ter gelegenheid van Vrouwendag. Vorig jaar was er een gezellige multiculti High Tea met burgemeester Liesbeth in het Alphense gemeentehuis georganiseerd door de gemeente en de Rotary.

Dit jaar heb ik ‘in de media’ nog niets gezien.
Internationale Vrouwendag, het wil lokaal maar niet van de grond komen. Overheden vinden het niet interessant. Vrouwenorganisaties kennelijk ook nauwelijks.
Dat is jammer. Alle vrouwen hebben namelijk dagelijks te maken met onversneden seksisme. Veel vrouwen hebben in hun leven te maken met discriminatie, mishandeling, misbruik en zaken als ‘haal jij de koffie even’ en een glazen plafond. Daarom is er ook elk jaar een ander nationaal thema dat centraal staat tijdens Vrouwendag. Sisterhood bijvoorbeeld of vrouwen & opleiding.

In 1919 hebben vrouwen kiesrecht gekregen. Daar is hard voor gevochten. Iets van 50 jaar geleden werden vrouwen zelfstandig voor de wet. Ze hoefden geen toestemming meer aan hun echtgenoot te vragen voor van alles en nog wat. Tegenwoordig laten we vrouwenrechten versloffen. Er is geen enkele aandacht meer voor. Ja, behalve als er achterhaalde ideeën uit het moslimkamp komen. Of als er weer een quotum moet worden gehaald, zoals onlangs bij vrouwen in wetenschappelijke functies.

Het is echt een teken aan de wand als een vrouwelijke minister quota instelt voor een minimaal aantal vrouwelijke hoogleraren. Het betekent namelijk dat van alle onderzoekers het eerste naar een man wordt gekeken voor de functie van hoogleraar. Het betekent ook dat nog altijd een man naar voren geschoven wordt om het woord te voeren namens een groep. Het betekent dat nog altijd een man wel serieus wordt genomen. Het betekent zeker niet dat mannen slimmer zijn of beter op hun vakgebied.

Het is ook een teken aan de wand als er binnenkort verkiezingen zijn voor de Tweede Kamer en er geen enkele politieke partij praat over vrouwenrechten. Behalve dan in de context van een zeer beperkte groep moslimmannen met achterhaalde ideeën. Dezelfde trouwens die leven bij een zeer beperkte groep christenmannen met achterhaalde ideeën.
Heel veel van onze ‘gewone mannen‘ hebben gewoon ook dit soort ideeën, maar ze verpakken het anders. Dat in onze westelijke cultuur en in ons dagelijks leven vrouwen nog altijd niet gewoon gelijkwaardig zijn, dat willen we niet zien.

Natuurlijk ga ik naar de normale netwerkbijeenkomst van Alphense Vrouwen Netwerk Rijnstreek die deze maand op 8 maart gehouden wordt. Het belooft een interessante bijeenkomst te worden, want er wordt gesproken over ondernemers, vrouwen en politiek. Met zo’n onderwerp zit je bij mij altijd goed. Ook als het geen Vrouwendag is.

 

MINERVA Lief zijn voor elkaar

Politici zijn onbetrouwbaar en sommigen zijn nog erger dan dat. Zij slaan elkaar de hersens in, worden niet gehinderd door enige kennis van zaken en hebben het IQ van een aardbei.

Neem nou Trump. Wat moet je zeggen van een gekozen president van een wereldnatie – Number One – die elk feit negeert. Regeren op basis van alternatieve feiten, in normaal Nederlands: verzinsels. Gekker moet het niet worden.
Kijk naar Rutte. Onze premier tovert ineens een paar miljard uit de hoge hoed waarvan hij zegt dat deze ‘waarschijnlijk’ in de zorg worden gepompt. Let op de uitleg: we moeten wel andere partijen vinden die dat ook in een regeringsakkoord willen zetten. Duh, dat geldt voor elke verkiezingsbelofte. Gemakkelijk hoor, vier jaar de tijd om iets te regelen en het dan inzetten om zieltjes te winnen tijdens de verkiezingen.
Lokaal weet ik er wel een paar die ik graag achter de geraniums zou zetten. Twaalf partijen in een gemeenteraad is gewoon te veel. En, niet elk raadslid draagt een volwaardig steentje bij.

Van de week was ik in mijn oude blogs aan het rondstruinen. Wat ik zag, is dat het altijd erger kan. De dames en heren politici uit het verleden, zeg maar van voor de fusie, waren nog een graadje schandelijker bezig. De ene kwestie volgde op het andere.

Wat ik voorbij zag komen?
De enorme verpaupering aan de Lage Zijde waar tientallen miljoenen in een bouwput verdwenen. En, de plannen steeds megalomaner werden.
Niet minder dan 70.000 vaten gif in de Coupépolder. Om precies te zijn onder golfbaan. Glow in the Dark voor gevorderden.
De grote ijsbaan op het Rijnplein die werd afgeblazen om een gemeentegarantie van een paar duizend euro op een begroting van ruim 3 ton. De gemeente wilde het risico liever bij een paar bestuursleden leggen.
Een burgemeester die onderuit werd gehaald door zijn eigen wethouders, wethouders die met bonnetjes aan het stoeien waren en een gemeenteraad die rollebollend over straat ging.

Een fijn schandaaltje rond de fusie was de allerlaatste restzetel die na hertelling van alle stemmen naar GroenLinks ging. De voorvrouw van RGL spuugde vuur, maar ik gun het die jongens van GroenLinks wel. Zijn aardige mensen met geitenwollen sokken die blijmoedig de aarde bewerken om hun veganistische maaltijd zelf te verbouwen. Zoiets.
Hun motto is volgens de heerlijk simplistische kieswijzer van dumpert ‘lief zijn voor elkaar’. Kijk, dat mis ik nou in de politiek. Gewoon lekker lief zijn voor elkaar.

Ik denk dat ik volgende maand maar eens op GroenLinks ga stemmen. Terug naar mijn roots. Tot ongenoegen van mijn trouw VVD stemmende vader was ik een grote fan van Ria Beckers, die met haar PPR in GroenLinks is opgegaan.

 

MINERVA Waar is de stip aan de horizon

Gerichte karatetrappen van links. Recht voor z’n raap muilperen van rechts. Kennelijk is zowel politiek links als politiek rechts niet vies van een beetje agressie. Het wordt straatvechten tijdens de komende verkiezingen. Dat wordt nu zichtbaar, omdat de Tweede Kamer in het voorjaar wordt gekozen en dat zal rond de zomer naadloos overgaan richting gemeenteraadsverkiezingen een jaar later. De lokale afdelingen van de landelijke partijen maken alvast gebruik het komende verkiezingsgeweld.

De landelijke agressie sijpelt dus door naar de gemeentepolitiek. Vooral partijleden, partijaanhangers en de immer aanwezige ontevreden meute houden zich bezig met het gevecht op straat. Dat is logisch want de dames en heren gemeenteraadsleden op het pluche van de Raadzaal hebben wel iets anders te doen. Buiten het zicht van het volk regeren zij de gemeente die staat voor een hele grote taak: zorgen dat voor de volgende verkiezingen het complete stelstel van sociale zekerheid is hervormd.

Kennelijk is ook ons morele kompas behoorlijk van slag.
Als je nagaat wat een slagveld de Pietendiscussie was. Ben je voor zwart, dan ben je een racist. Ben je voor roet, dan moet je maar oprotten naar waar je ook vandaan komt. Multiculti, het principe van ‘ieder z’n eigen piet’, lijkt het godzijdank op termijn te gaan winnen.
Als je bekijkt wat Jan Terlouw met zijn politiek van touwtje-uit-brievenbus losmaakt. Aan de ene kant veel supporters die de hang naar nostalgie delen en die het allemaal liever wat gezelliger willen. Jammer dat zij hun touwtje dan niet gewoon uit hun brievenbus laten hangen. Aan de andere kant de sceptici die Terlouw maar een ouwe zak vinden met een gebrek aan realiteitszin.
Het commentaar is lokaal al net zo verheffend als landelijk. Vooral op social media.

Waar het bij de politieke partijen aan ontbreekt, is een mooie lokale visie. Wat willen we met deze gemeente? Wat willen we voor onze inwoners? Wie willen we zijn en wat moeten we daarvoor doen? Waar is de gemeentelijke – dus lokale – stip aan de horizon?
De landelijke partijen zijn nog altijd bezig met gedachtengoed vanuit de verzuiling van de negentiende eeuw. De lokale partijen zijn of een piepkleine splinter met nul en generlei invloed of een smeltkroes met een hoog ‘weglopers’ gehalte.
Er is luid en duidelijk gebrek aan politiek leiderschap. Zichtbaar politiek leiderschap. Van welke lokale politicus weten ‘wij’ nog wat hij of zij denkt en doet?

En nu wil Geert Wilders een gemeentelijke afdeling van de PVV stichten in het Alphense. Een partij die bestaat uit één lid. Een dictatuur dus. Met een flinterdun verkiezingsprogramma vooral gevuld met wat ie allemaal niet wil. Nergens staat wat ie wel wil en vooral niet hoe hij dat wil bereiken. De lokale tokkies hangen de vlag uit: net goed, hadden ‘ze’ Nederland maar niet te grabbel moeten gooien. Dat zij zelf ‘ze’ zijn, vergeten ‘ze’ voor het gemak even. En dat ‘ze’ bij de PVV pas goed h.e.l.e.m.a.a.l niets in de melk te brokkelen hebben, zien ‘ze’ niet.